Sjeinetje Boterkoek

Sjeinetje Boterkoek

Mijn oma zou deze week 89 jaar zijn geworden en hoewel ik in het dagelijks leven nog steeds vrijwel elke dag aan haar denk, doe ik dat nu nog een beetje meer.

Vanaf het moment dat ik geboren werd waren we een team. Op 2 augustus 1986 haastte ze zich naar het ziekenhuis om haar eerste en enige kleindochter vast te houden. “Je lachte meteen naar me met je grote bruine ogen” zou ze later nog heel vaak zeggen. Of pasgeboren baby’s daadwerkelijk kunnen lachen weet ik niet, maar dat we onmiddellijk een bijzondere band hadden heeft voor mij altijd vastgestaan.

Tijdens mijn keutertijd paste ze elke week op mij. We speelden dan ‘winkeltje’, gingen samen naar het Gelderlandplein of de WIZO bazaar en ’s nachts mocht ik bij haar in het grote bed slapen. Ook maakte ze pudding in de vorm van een vis en tekende ik voor haar in de kleur blauw, omdat ze dat zo mooi vond. Als we een vriendin van haar tegenkwamen op straat – en iedereen leek bevriend te zijn met haar - wist de dame in kwestie altijd precies hoe het met mij ging. “Je weet wel dat je oma een klein beetje trots op je is toch?” zei zo iemand dan. En dat wist ik, want ik was oma’s “Sjeintje Boterkoek.”

Naar mate ik ouder werd raakten we steeds beter bevriend. Zij was degen die ik om advies vroeg als ik ergens mee zat, zij was degene die ik als eerste in vertrouwen nam toen begon te menstrueren en zij wist nog eerder dan mijn vriendinnen dat ik mijn eerste zoen gekregen had.

Op die koude najaarsdag in 2009 ging er ook iets in mij dood. Ik was de laatste die met haar sprak. Vlak voordat ze buiten bewustzijn raakte zei ze: “dat ik zo aan mijn einde moet komen na alles wat ik in de oorlog heb meegemaakt.” Dat was ook heel typerend voor haar, praten over de oorlog. Ik weet dat zee er nooit overheen gekomen is, maar toch hoop ik dat ik haar leven een beetje, een heel klein beetje heb kunnen verzachten.

Ik mis haar zo.