Rollator Loop

Ruim zeventig ouderen deden mee aan de derde rollatorloop die gisteren werd gehouden in park Frankendael in Amsterdam Oost. “Rollator Rollator…laat ze maar rollen!” roept deelneemster Sien de Jong uit .

NATASCHA VAN WEEZEL

Een zwak zonnetje schijnt boven de bomen. De dreigende wolken in de verte mogen de pret niet drukken. Ruim zeventig ouderen met rollator of in rolstoel hebben zich op deze woensdagmiddag verzameld in park Frankendael. Er wordt koffie gedronken, koek gegeten en druk gepraat. Een authentiek draaiorgel brengt liedjes als Aan de Amsterdamse Grachten en Oh Johnny zing een liedje voor mij ten gehore. Weg Brans (91) zingt enthousiast mee. Haar witte haren deinen mee op het ritme van de muziek. Ze vindt het fijn om er even uit te zijn. Ada Helsloot (75) is mee om de rolstoel van haar 17 jaar oudere zus voort te duwen. “Ze zit pas drie maanden in een tehuis en dat is erg wennen. Ze heeft veel meegemaakt en we pakken alles aan wat leuk is. Zo’n dag als vandaag is echt een evenement waar ze al een tijd naar uitkijkt.”

Marjolijn Onvlee van Buurtzorg Nederland, samen met stadsdeel Oost de initiator van deze derde loop, zegt nadrukkelijk dat het niet om een wedstrijd gaan. “Het belangrijkste is bewegen, niet winnen. Twee jaar geleden zijn we hiermee begonnen op aandringen van een man die zelf slecht ter been is. De vorige edities waren een groot succes, maar om nog meer aandacht te genereren zijn in een aantal zorginstellingen in Amsterdam Oost een paar maanden geleden wandelclubs met namen als Op Rolletjes, de Rolmopsen en Aan de Rol gestart.”

Dat de wandelclubs een succes zijn, blijkt uit het feit dat de mensen zich verdringen als het startsein door wethouder Lieke Desing wordt gegeven.  Net op het moment dat zij op een toeter blaast, barst een gigantische regenbui los. Paraplu’s en poncho’s worden uit tassen gehaald. Hoe oud ook, de meeste deelnemers slaan zich erdoorheen en lopen gewoon de 500 of 2500 meter die zij zich hadden voorgenomen.

Een kwartier na de start komt er nog een busje met tien wandelaars aangereden. “ We werden maar niet opgehaald.” Zegt Lies, een kranige vrouw met grijs haar en dikke steunzolen. De laatkomers blijken van wandelclub de Weg Kwijt te zijn.

Al vrij snel komt mevrouw Hilgerson als eerste over de finish. Ze trilt een beetje van de kou, maar is erg trots. Een groepje vrijwilligers reikt haar een vaantje en een goudkleurige medaille uit. Overigens krijgt iedereen die de eindstreep haalt deze prijzen.

De verregende deelnemers proberen zich op te warmen aan gebakken aardappelen die worden uitgedeeld. Een sambaband speelt onverstoorbaar Caraïbische deuntjes en een vrolijke jongen doet een breakdance act met –inderdaad- een rollator, maar hoe hard iedereen het ook probeert, de sfeer is er door het weer niet meer in te krijgen. Gelukkig staat de grote touringcar waarmee de deelnemers naar hun verzorgingstehuizen worden gebracht al voor de ingang te wachten.

Vlak voordat ze de bus instapt buigt mevrouw Dobber zich naar haar begeleider. “Toch vond ik het heerlijk. Volgend jaar doe ik weer mee!” Aan het stuur van haar karretje hangen al drie vaantjes.

(Het Parool, September 2012)