Gekke Tatoeages
In Tel Aviv kan je tegenwoordig nauwelijks de straat oversteken
zonder twee tattooshops te passeren.
Ook zie je overal mensen met dolfijnen of tribale tekens op hun arm,
buik en nek. Ik zelf heb hier een afkeer van. Niet in verband met religie, maar
door de pijnlijke plek die tatoeages hebben gekregen binnen onze recente
geschiedenis.
Afgelopen week zag ik een artikel in the New York Times dat ik
twee keer moest lezen om het tot me door te laten dringen. Er schijnen
honderden jonge Israëli’s te zijn die het kampnummer van hun opa of oma op hun
arm laten tatoeëren.
Eli Sagir, een meisje van 21 met het nummer 157622 aan de
binnenkant van haar pols, heeft na een schooltrip naar Auschwitz besloten haar
opa Joseph Diamant met dit teken te eren. Ze merkt dat de Holocaust steeds meer
in de vergetelheid raakt onder haar generatiegenoten en ziet zichzelf als link
met de toekomst: zij moet de herinnering in leven houden, zodat het nooit
opnieuw kan gebeuren. Toen haar opa het zag kuste hij haar arm.
Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik hier mee moet. Ik
vind het erg belangrijk dat mensen, en vooral jongeren, de Shoa herdenken. Wij
zijn inderdaad de laatsten die de verhalen van de overlevenden uit eerste hand
kunnen horen en het is onze taak de geschiedenis door te geven. Maar de
tatoeage die de Nazi’s in de arm van je grootouder hebben gekerfd kopiëren? Het
staat me tegen.
Dat sommige
grootouders geroerd zijn begrijp ik op zich nog wel, voor hen is dit gebaar
immers ook een symbool van verbondenheid. Misschien is het ook anders voor kleinkinderen die niet hier
wonen. In Europa heeft het allemaal letterlijk plaats gevonden, elke trein
herinnert ons er bij wijze van spreke aan. Hoewel het deel van de Israëlische
samenleving is geworden, blijft het daar toch veel abstracter.
Wij hebben die nummers niet nodig om onze familiegeschiedenis
niet te vergeten. Maar ook zij kunnen beter een museum of een monument bezoeken
dan iets overnemen dat het toppunt van dehumanisering uitdrukt. Je kan ook
letterlijk te veel in het verleden blijven hangen.
(NIW 2012)
Ik merk dat er bij veel ouderen juist niet word gesproken over de oorlog terwijl dit nog erg diep ligt. Door een tatoeage neer te zetten worden de goede en nare herinneringen weer naar de voorgrond gehaald. Kan zorgen dat er meer verwerkt word.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het erg dat juist deze jongeren ervoor kiezen een nummer te dragen die de nazi's hebben gegeven.. wij zijn geen nummer, wij hebben een naam, vind ik.
Hadden ze hier gewoond en gezien hoeveel er kapot is gemaakt in korte tijd hadden ze het niet gedaan.
Goed dat je dit onder de aandacht brengt.